Prolog

   Wszędzie dookoła leżał śnieg. Puszysta pelerynka okrywała ziemię, dachy i tworzyła ciepłe czapy dla stojących latrani, które oświetlały drogę dla zbłąkanych duszyczek.
  Miasto jakby wymarło. Czasami tylko ktoś przebiegł lub przejechał, ale w jednym celu. Śpieszył się do domu, by ten czas spędzić z rodziną, rozgrzać się przy kominku i sprawić by wszystko dookoła stało się magiczne.
Wigilia, dzień w którym nikt nie powinien być sam. Dzień, w którymi nikt nie powinien czuć się samotny. Dzień, w którymi wspólnie z najbliższymi siadamy do wspólnej wieczerzy, obdarowujemy się prezentami i śpiewamy kolędy. Dzień, który spaja i łączy.
    On. Na co dzień dusza towarzystwa i żartowniś, pełen humoru i uśmiechu, otwarty do ludzi. Niczym wilkołak podczas pełni, on w święta zmienia się w ponuraka i samotnika. Jak co roku zabiera z szuflady kopertę, za każdym razem inną, kolejną. Idzie do parku, siada na ławce tuż pod płaczącą wierzbą i latarnią, która za każdym razem migocze, jakby za chwilę miała zgasnąć. Zawsze to samo miejsce. Ignoruje wszystko. Nie odbiera telefonów od najbliższych, którzy dzwonią z nadzieją na odmianę, że tego wieczoru jednak przyjdzie i usiądzie razem z nimi. Otwiera list i czyta, napajając się każdym kolejnym słowem. Po przeczytaniu listu, ściera z policzka pojedynczą łzę. Łzę smutku, tęsknoty, żalu.
   Te święta miały być najgorsze. Był to ostatni list, a co najistotniejsze, pisząc go, wiedziała, że kolejny już nie powstanie. Skręcało go od środka, po raz kolejny czytając jej słowa: „Mam nadzieję, że spędzasz ten czas ze swoją rodziną. Może żoną i dziećmi. Pozdrów ode mnie swoich rodziców i brata, życz Wesołych Świąt i ucałuj.” Albo: „Korzystaj z życia, bo jest piękne. Masz tę szansę i jej nie zmarnuj. Jeżeli będziesz szczęśliwy, to ja również.” Jednak zakończenie listu było dla niego ostatecznym ciosem. Prawdą, którą znała już dziesięć lat wcześniej. „W liście na każdy rok gdybam o Twoich kolejnych kobietach, rodzinie i dzieciach. Że spędzasz ten czas radośnie i w gronie najbliższych. Niestety zdążyłam za dobrze Cię poznać i obawiam się, że wcale tak nie jest. Siedzisz sam i rozpamiętujesz. Wiesz, że nie możesz tak robić. To piękny czas i nie powinieneś marnować go na przeszłość. Chcę byś poznał tą jedyną i znów się zakochał, tak naprawdę i szczerze. To moje życzenie w tym liście. Zakochaj się. Może ona wcale nie jest tak daleko, może tuż za Tobą?”
    Podniósł się i ruszył przed siebie. Czuł cholerną pustkę, która rozsadzała go od wewnątrz. Chciał płakać, ale nie mógł. Chciał krzyczeć, ale też coś go blokowało. Mógł wrócić do domu i położyć się spać, mieć wszystko gdzieś lub wstąpić do całonocnego pubu i zatopić smutki w alkoholu. Jednak po chwili usłyszał głos. Damski głos.
- Proszę pana! Niech pan poczeka! – Lekko zachrypniętemu głosikowi towarzyszyły odgłosy stąpania po zamarzniętym śniegu. – Pana telefon! – Odwrócił się i zobaczył dziewczynę, biegnącą w jego stronę. Chciała się przy nim zatrzymać, jednak zdradliwy śnieg krył pod sobą lód, na który niefortunnie nastąpiła. Zdążyła złapać się jego ramienia, jednak po chwili leżała  plecami na zamarzniętym chodniku, a on… On pociągnięty przez nieznajomą, upadł, przytłaczając ją swoim ciężarem. Spojrzał prosto w jej oczy i zobaczył coś wyjątkowego. Nie było to coś za czym tęsknił od tak dawna. Wręcz przeciwnie. Było to całkiem coś innego, nowego. Poczuł coś, czego za nic nie mógł wytłumaczyć, coś co ogarnęło go całego i nie chciało już odpuścić.

Obiecane opowiadanie świąteczne - oto i ono. 

Będzie tu kilka rozdziałów, średnio dodawanych co tydzień.

Kto jeszcze nie może się doczekać świąt? :)